اول به خودم و بعد به شما می‌گویم:
اگر این جمله را می‌خوانید یعنی زنده‌اید و کاری از دستتان بر می‌آید. پس دیر نشده و هنوز سوت پایان را نزده‌اند. حتی اگر ۱۰ بر هیچ هم عقب هستید حداقل زمان برای هنرمنمایی دارید. حداقل با هنر و تلاش زمین بازی را ترک کنیم.
البته معمولا زندگی کمتر ۱۰ بر هیچ است. خیلی از مواقع حس ما ۱۰۰ بر هیچ هم می‌شود ولی وقتی زمان می‌گذرد می‌بینیم اگر همان موقع که آن حس بد را داشتیم اقدام می‌کردیم الان ممکن بود چندتا گل هم جلو باشیم. (اکثرا نمی‌فهمیم که آن حس ۱۰۰ بر هیچ هم تنها حس ما بود و تابلو عدد دیگری را نشان می‌داد. البته بر عکس این داستان هم صادق است. یعنی از زندگی خیلی گل خوردیم و فکر می‌کنیم برنده‌ایم)
دوستی گفت: امید امکان ما نیست. ضرورت ماست.
پی‌نوشت: البته خیلی‌ها از ضرورت امید سو‌ءاستفاده کرده‌اند. اما در اصل داستان تفاوتی ایجاد نمی‌کند. ما مجبور به امیدواری هستیم؛ چون زنده‌ایم.